Drobiażdżki codzienne.

Mam chandrę. Tak, taką zwykłą chandrę. Nie wiem czy to ta wiosna taka nijaka. Zimno, deszcz, pochmurno i mgliście. Lubię taką pogodę ale teraz jakoś mi nie pasuje. Nic mi cholera nie pasuje. Zmarnowałam tyle dni na niczym. Siedzę przed komputerem i nie mogę sklecić mądrego zdania. Miałam w planach napisać kilka nowych opowiadań, a tu jak na złość, totalna drętwota umysłowa. Mam nawet kilka pomysłów na tematy opowiadań. Niby to takie proste. Położyć ręce na klawiaturze i pisać. Zabieram się jak pies do jeża. Otwieram nowy plik i już, już mam pierwsze zdanie ale po chwili macham ręką, wyłączam komputer i złoszczę się. Jeszcze nigdy nie miałam tak podłego nastroju. Nic mnie nie boli, problemów prawie żadnych, no prawie, bo nazbierało się trochę rachunków do zapłacenia, a na koncie niewiele już zostało. Te cholerne pieniądze. Zawsze kiedy konto chudnie ja mam chandrę.Nie zamartwiam się, nie tylko mi tak jakoś smutno i nijako. Męczy mnie bezczynność córki. Niby szuka pracy ale nic z tego nie wychodzi. Nie tak sobie wyobrażałam moją emeryturę. Gdybym była sama, to starczyłoby na wszystko, a tak to ledwo dociągam do następnego przelewu. Gdyby nie pieniądze za opowiadania to nie wiem jak bym sobie poradziła. Cholera. Muszę się zebrać i zacząć pisać, bo te teksty, które wysłałam już są wydrukowane i zapłacone. Mają w zapasie jeszcze kilka ale czekają na coś nowego, coś na czasie. Dzisiaj jestem wyspana z zapasem to może wieczorem albo nocą coś w końcu napiszę.Najlepiej mi się pisze nocą, bo jest spokój, cisza i światło lampy. Przy dziennym świetle jestem odmóżdżona. Tak zawsze miałam. Czy z uczeniem się, czy z jakąś ważną robotą, zawsze tylko w nocy. Teraz idę się zdrzemnąć, a po dwudziestej spróbuję się zmobilizować do pisania.