Kuba wziął w obydwie dłonie moją, ucałował i szepnął;
- Przepraszam kochanie, jestem głupcem. Drugu już raz się do tego przyznaję.
Czułam jego dłonie na mojej ręce, słyszałam jego głos, nie słowa, głos i to mi wystarczyło. Po raz któryś już zrozumiałam jak bardzo mi na nim zależy. W takiej chwili wybaczyłabym mu najgorsze draństwo, żeby tylko był obok i tylko dla mnie.
- Nie mów nic – ledwo wymówiłam parę słów, bo połykałam łzy. Ścisnęłam mocno jego dłoń i tak trwaliśmy jak dwa posągi złączone dłońmi.
Kuba pochylił się, żeby mnie pocałować.
– Mogę, nie będzie cię bolało? - spytał zbliżając usta do moich.
- Nie pytaj – odparłam. - Nawet gdyby bolało, to całuj, pragnę tego, bardzo – mruczałam mu prosto w twarz. Nasze usta się połączyły, gdy nagle drzwi otworzyły się z impetem, a w nich stanął mój brat. - No tak myślałem – zaśmiał się. - Zostawić was na chwilę samych to już robicie głupoty – dowcipkował. - A ty szwagier, to uważaj, bo jak uszkodzisz siostrę to będziesz miał ze mną do czynienia – groził Kubie palcem.
- Zwariowałeś! – wypaliłam, trochę speszona. - Po co się wróciłeś? Coś z samochodem nie tak? - zaniepokoiłam się.
- Nie, nic z samochodem, tylko dokumentów mi nie dałaś siostruniu - kręcił się po pokoju jak bąk, szukając mojej torebki. - Gdzie to masz?
Teraz ja się roześmiałam.
- W schowku, braciszku, tam gdzie ich miejsce. Nie wpadłeś spryciarzu na to?
- A niech to, klasyczna baba . Jak ktoś ci zwinie auto, to będzie miał cały komplet. – Machnął ręką i rzuciwszy ogólnie - cześć - wypadł z domu.
Nastrój diabli wzięli. Kuba chodził po pokoju jakby nie mógł sobie znaleźć miejsca. Ja siedziałam w łóżku, patrząc na jego przygarbioną sylwetkę i zastanawiałam się co go gryzie.
- Mogę zapalić – zapytał znienacka. Kiwnęłam głową, zaskoczona, bo nigdy o to nie pytał.
- Ty też chcesz? - wyciągnął otwartą paczkę w moją stronę.
- O, moja marka - zdumiałam się. - Na Marlboro się przerzuciłeś? Daj, proszę.
- Nie przerzuciłem się tylko kupiłem ze względu na ciebie. Przecież wiem, że ci moje Ekstra Mocne śmierdzą.
- To prawda – przytaknęłam zaciągając się dymkiem i posłałam mu całuska, z kółeczkiem dymu. - Doceniam twoje poświęcenie. To teraz zrób jeszcze kawy i będzie już całkiem fajnie.
Poszedł do kuchni, a ja leżałam, zaciągając się papierosem. Zadowolona, bo miałam swojego mężczyznę, spokojna, bezpieczna i szczęśliwa. Nic mi więcej nie było na razie potrzeba. No, może, żeby przestało boleć i żebym mogła rękami swobodnie ruszać. Tak bardzo chciałam go objąć, wtulić się w jego ramiona, a tu nic z tego. Bariera bólu i opatrunku usztywniającego. Do tego ciało obolałe, posiniaczone i spuchnięte kolano. Dziwne to jest, myślałam. Ostatnio nie miałam ochoty na zbliżenie, chociaż leżał obok mnie, a teraz kiedy nie ma możliwości to tylko o tym myślę. Kapryśna ta moja natura. Bardzo mi się chce, kiedy nie można. Ciekawe czy z Kubą jest tak samo, zastanawiałam się. Muszę go podpytać. - Kotku jaką zrobić kawę? - dobiegł mnie głos z kuchni.
- Ja mam ochotę z ekspresu, a ty jaką chcesz to zrób sobie - odpowiedziałam i po cichutku się zaśmiałam.
To był mój złośliwy wybieg. Wiedziałam, że sobie nie poradzi z ekspresem, a to był dobry moment, żeby go do tego zmusić. Przecież chorej nie odmówi.
- Kotku, a gdzie jest ekspres – ponowił pytanie.
- Na bufecie w rogu, taki cały czarny, widzisz? – instruowałam czekając co będzie dalej.
- Tak, widzę – potwierdził. Czekałam cierpliwie ale to już za długo trwało więc zwołałam
– Kochanie długo jeszcze? - A nie wolisz rozpuszczalnej, byłoby szybciej – stanął w drzwiach z miną chłopca, któremu się nie udało.
- Ojej – udałam zdziwienie. - Myślałam, że już kawa idzie.. - Kotku, ja nie wiem jak to zrobić – mówił poirytowany i trochę zawstydzony. - Nie chcę ci popsuć. Mogłam się zgodzić na „puszczalską” kawę ale postanowiłam nie popuścić.
- Przynieś tu ekspres, to ci pokażę co i jak. Po chwili przyszedł i szczegółowo, aż dwa razy wytłumaczyłam jak to ma obsłużyć. To była najbardziej i najdłużej oczekiwana kawa, jaką piłam w życiu. Kuba był nieszczęśliwy, bo potem trzeba było myć od ręki. Po skończonym myciu zakomunikował, że pierwszy i ostatni raz używa ekspresu.
- Co za bezsens – wywnętrzał się. - Żeby się napić kawy, tyle roboty, przed i po. A smak taki sam jak rozpuszczalnej.
- Żartujesz?! - zrobiłam minę jakby powiedział coś bardzo niestosownego. - Nie czujesz różnicy? Dla mnie jest zasadnicza. Ta kawa ma smak i aromat, a rozpuszczalna smakuje jak popłuczyny po kawie.
- Eeee – wzruszył ramionami, - Dziwactwa jakieś. Kiedyś pijaliśmy mieloną Orient, albo Super i było dobrze. Teraz robi się takie wydziwianie i fanaberie.
Nie chciałam drążyć tematu dalej, żeby się nie denerwował, więc postanowiłam zażyć go z innej strony.
- Kubuś – zwiesiłam na nim błagalne spojrzenie. - Nie jesteś głodny? Bo ja tak. Może zrobisz coś do jedzenia? Poderwał się z fotela.
– A co mam zrobić? - zapytał pospiesznie.
- No coś na ząb, może obiad, taki na jedno danie – rozważałam, flegmatycznie przeciągając każde słowo.
- Zajrzyj do lodówki, coś wymyślisz, a jak nie to zajdź na dół do sklepu. Hania ma o tej porze kurczaki z rożna albo ryby, to wybierzesz. Widząc jak ochoczo poderwał się do wyjścia, dorzuciłam jeszcze parę zakupów. - Kup od razu frytki mrożone, śmietanę, pomidory, ogórki kiszone, pieczywo i pojemnik jajek, dobrze?
- Oj, to muszę zapisać, bo nie spamiętam – usiadł przy stole i skrzętnie zapisywał pod dyktando. Żal mi go było ale sam sobie zasłużył na takie traktowanie. Mogłam przecież wstać i coś z jego pomocą upitrasić, chociażby zapiekankę z makaronu i wędliny. Postanowiłam jednak dać mu trochę popalić, żeby zrozumiał co to znaczy mieć kogoś pod opieką i żeby uświadomił sobie jak bezmyślnie i bezdusznie się zachował, wyjeżdżając i nie dzwoniąc, zostawiając mnie potłuczoną, obolałą na łasce brata i bratowej.
Jeśli chce być ze mną, musi się wiele nauczyć i zrozumieć. Ja mam być na pierwszym miejscu, a dopiero reszta świata, zdecydowałam i aż gwizdnęłam z zachwytu nad celną myślą. Spodobało mi się to co wymyśliłam. Tylko muszę o tym pamiętać. Zawsze. Moje kochanie wróciło obładowane jak wielbłąd. Oprócz tego o co ja prosiłam, kupił jeszcze zapas papierosów, żółty ser, boczek wędzony i kiełbasę na grilla, pączki z różą i butelkę czerwonego wina. Zapach kurczaka z rożna rozszedł się po całym mieszkaniu. Hania, która prowadziła sklep, potrafiła przyrządzać drób i ryby na rożnie. Nic dziwnego, że klientów miała codziennie. Kuba kupił kurczaka i dwa pstrągi.
- To od czego zaczynamy – spytałam, bo czułam jak mi ślinka leci, a żołądek ssie. - Włóż frytki do piekarnika. Kurczaka też, to się fajnie podpiecze, będzie smaczniejszy.
Zwijał się jak ukropie. Chował wiktuały do lodówki, doglądał frytek i kurczaka, przygotowywał nakrycia. Aż miło patrzeć jak sobie dobrze radzi. Wszystko mu się udało znakomicie. Kiedy przyniósł obiad do łóżka, postanowiłam jednak wstać.
- Kochanie ale ja może wstanę – zaproponowałam nieśmiało. - Tak się napracowałeś, to nie wypada, żebym jadła w łóżku. Usiądźmy w kuchni przy stole, dobrze? Będzie przyjemniej i wygodniej.
- Jak sobie pani życzy – skłonił głową i zaniósł tacę do kuchni.
- Pomożesz mi wstać? - zawołałam jękliwie. - Tylko trochę, żebym mogła wyjść z łóżka.
- Już się robi - podbiegł i podał mi rękę. - Najpierw do łazienki, dobrze kotku – marudziłam. - Muszę umyć ręce. W łazience stanęłam przy wannie i wskazałam na ręce. - Pomóż, bo sama nie dam rady. Wziął mydło, odkręcił wodę i delikatnie jak tyko mógł najlepiej mył jedna po drugiej moje łapki.
Sama też bym potrafiła ale to było zaplanowane w ramach szkolenia i karnych ćwiczeń. Z pietyzmem powycierał mi ręce ręcznikiem i poprowadził mnie do stołu.
- Pokroisz mi, bo jedną ręką to nie za bardzo...
- Oczywiście - zerwał się i za moment na moim talerzu wylądowały kawałki kurczaka i ogórków. Byłam głodna i on też, bo kurczak i frytki znikały z talerzy. Pyszny był obiad, do tego dobre winko, wprawdzie czerwone ale niech tam. Ważne, ze smakowało.
- Ale podjadłam – uśmiechnęłam się szeroko.
- Dziękuję kochanie. Dawno mi tak obiad nie smakował.
Widziałam, że mu sprawiłam tym przyjemność. Poczuł się doceniony, co zaakcentował uśmiechem i drapaniem się za uchem. Zawsze tak robił, gdy mu mówiłam coś miłego.
- Zmęczony jesteś – spytałam troskliwie i szczerze tym razem, bo widziałam, że jest zmachany i podekscytowany. - O, a nie powiedziałeś mi czym przyjechałeś – nagle sobie przypomniałam, że skoro przyjechał rano, to znaczy, że nie pociągiem. - Nie ma pociągu rano.
- No jak to czym – rozłożył ręce zdziwiony moim pytaniem. - Samochodem, żeby być szybciej. Pociągiem byłbym dopiero dzisiaj na noc. - No tak, no tak – mruczałam nie bardzo wiedząc co dalej powiedzieć.
- Grazia, po rozmowie z tobą przemyślałem wszystko, pozałatwiałem jeszcze parę spraw u Jarka i około północy wsiadłem w auto i jestem. Wziąłem trochę roboty z sobą więc nie muszę się spieszyć, mogę tydzień tu zostać albo i dłużej, ile będzie potrzeba. Jarek nie miał nic przeciwko temu, nawet mnie popędzał. Wybacz mi, że tak spanikowałem.
- Cóż mam zrobić – odparłam. - Wybaczam ci ale przedwczoraj i wczoraj było mi cholernie przykro. Mogłeś poczekać godzinę, aż wrócimy. Wiesz jak ja się poczułam i to w dodatku jeszcze przy rodzinie, jak byś mnie miał w nosie. Stasia tez była zaskoczona i nie spodobało jej się to co zrobiłeś.
- Wiem, że to wyszło paskudnie i nie po męsku ale ja się bałem, bo nie wiedziałem co mi zginęło.
- A cóż ci mogli ukraść, z domu – oburzyłam się, bo przecież znałam jego mieszkanie. - telewizor, video i nic więcej.
- Kotku – skrzywił się, mrużąc oczy. - Dokumentacja, rozumiesz co to znaczy? Mam u siebie mnóstwo dokumentów projektowych z wielu lat i z wielu obiektów z Lublina i innych miejscowości. Mapy geodezyjne, linie elektryczne, kanalizacyjne. To są ważne strategiczne dokumenty. Poza tym mam dość sporo złotej biżuterii i innych precjozów. Od lat kupowałem na czarną godzinę. Nie pokazywałem ci, bo nie mówiliśmy na razie o tym.
- Kuba, gdybym wiedziała o tym, to sama bym cię wypędziła, żebyś jechał. Czemu mi nie napisałeś, nie poczekałeś godzinkę. Ta godzina i tak by ci nic nie pomogła gdyby nawet cię okradli. Oj, chłopie jak przez twoje nic nie mówienie można sobie narobić ambarasu.
- No dobra już, jestem durny i nic na to nie poradzę. Bratowa mi powiedziała, że ona zostanie z tobą albo cię zabiorą do siebie to się poczułem rozgrzeszony. Gnałem jak wariat, bo nie wiedziałem co zastanę. Po tym jak sprawdziłem, że wszystko jest na miejscu i jak wróciłem z policji, byłem tak padnięty, że zasnąłem jak kamień. Dopiero Jarek mnie obudził, a rozmową z tobą postawiła mnie na nogi. Podszedł do mnie, delikatnie przytulił się i gładząc ręką po głowie szeptał do ucha
– No już, nie złość się Grazia. Teraz wiesz wszystko, postaraj się zrozumieć i wybacz. Jestem przy tobie i widzę, że jestem ci bardzo potrzebny. Kocham cię głuptasku, chyba nie wątpisz w to, co? - zajrzał mi w oczy i czekał co odpowiem. Milczałam, zaciskając usta. Chciałam mu powiedzieć, że jest wspaniały, mądry i że wszystko już nie ma znaczenia ale przypomniałam sobie moją myśl; „ja przede wszystkim a dopiero reszta świata”.
- Kubuś, rozumiem, wybaczyłam ale nie mogę zapomnieć, że mnie zostawiłeś z kilkoma zdaniami nabazgranymi w pośpiechu, bez telefonu, bez zapytania o samopoczucie. Mogłeś przecież przystanąć po drodze gdzieś na stacji benzynowej i zadzwonić. To takie trudne?
- Mogłem ale mi do głowy nie przyszło, że tak można. Nie byłem nigdy w takiej sytuacji. No widzisz jaki jestem tępak? - zakończył samooskarżeniem.
- Dobrze kochanie – przytuliłam twarz do jego policzka. - Jesteś zmęczony, jechałeś całą noc, robiłeś obiad, więc teraz odpocznij. Połóż się w pokoju obok, tam gdzie Mirki spali. Pościel jest w szafce przy wersalce. Pogadamy jak wypoczniesz. Ja też się chcę położyć.
- Masz rację kotku,ja padam z nóg, nie jestem przywyczajony do takiego tempa. Chodź, pomogę ci się położyć, potem się wykąpię i chyba zaraz padnę.
Zaprowadził mnie do łóżka, rozebrał z szlafroka i ułożył delikatnie jak porcelanową figurkę.
- Kubuś, nachyl się – poprosiłam, a kiedy zbliżył twarz do mojej szepnęłam – Kocham cię. Pamiętaj o tym zawsze. I nie zrób już nic, żeby nie zepsuć tego co jest między nami.
Cholera pomyślałam, gdy tak stał pochylony i uśmiechał się do mnie. Ja go naprawdę kocham i chcę, mimo wszystko. Byłam, znowu szczęśliwa. Obolała na ciele ależ już nie na duszy.
- Idź już skarbie, bo.....bo wiesz co – mrugnęłam porozumiewawczo.
- Idę, bo ja też, i to bardzo....wiesz przecież – westchnął i powoli wychodził z pokoju, nie przestając patrzeć na mnie.
