Witam Cię miły gościu.

Zaglądasz do mnie, jakże mi miło.
Zostaw komentarz, swój link, żebym mogła Cię odwiedzić, jeśli mnie zaprosisz.

Jeśli przemkniesz bez śladu, może nie będę płakać ale będzie mi smutno.


Łączna liczba wyświetleń

środa, 30 czerwca 2010

Stara miłość nie rdzewieje??? ( 22 )


     

Wyjeżdżałam w zupełnie innym nastroju niż przyjechałam. Nie czułam już tego trzepotania serca i radosnego podniecenia.
To co  jeszcze kilka dni temu owiane było tajemnicą teraz stało się oczywiste i czarno białe. Uleciały gdzieś te osławione motyle z brzucha i ekscytujące myśli. Byłam znowu dawną, rozważną Grażyną, wymagającą,oceniającą i bez złudzeń. Czy miałam żal do Jakuba? Chyba nie. To nie był żal. To był zawód, rozczarowanie i  smutek.  Zawód bo Jakub okazał się zupełnie innym człowiekiem niż był kiedyś, niż odbierałam go u mnie w domu. Mimo, że z początku wydał się pewniejszy siebie,energiczniejszy tu na swoich śmieciach, to niebawem te wszystkie zaniedbania, niechlujstwo, brak zorganizowanego życia, postawiły go w moich oczach w niekorzystnym  świetle. Chciałam bardzo mu pomóc, wesprzeć ale on chyba tego nie chciał mimo, że mówił co innego, że obiecywał, prosił wręcz o pomoc. Chciał mi zrobić przyjemność, okazać dobre chęci ale tak na prawdę nie tego oczekiwał ode mnie i nie był na to gotowy. 
I te zaręczyny nie w porę, tak w pośpiechu jakby od tego zależało jego być albo nie być. Od razu pomyślałam sobie, że zaloty Franciszka przyśpieszyły jego decyzję, były takim katalizatorem, jak w reakcjach chemicznych.
- Co ja bredzę o jakichś katalizatorach - uśmiechnęłam się zerkając do wstecznego lusterka i w tym samym momencie prawie odruchowo dodałam gazu i skręciłam kierownicę w prawo, bo we wstecznym zobaczyłam pędzące za  mną, a właściwie na mnie duże auto, gdy w tym czasie z przeciwka nadjeżdżał ogromny Tir, który już prawie zrównał się ze mną. Nim zdążyłam cokolwiek pomyśleć, bo moje auto obsuwało się prawą stroną w przydrożny rów,  a obok z lewej strony poczułam tylko silny podmuch i szary towarowy bus przemknął jak zły sen. Moje auto zamilkło, a ja siedziałam jak sparaliżowana bojąc się ruszyć bo rów nad którym zawisłam był głęboki i wypełniony wodą. Każdy ruch groził obsunięciem się auta, a nawet przewróceniem na bok do rowu. Zamknęłam oczy i próbowałam coś wymyślić, co mam zrobić  żeby bezpiecznie wyjść  i żeby nie spowodować przewrotki. Nie wiem jak długo to trwało. Może minutę, może więcej gdy nagle  z odrętwienia wyrwał mnie męski głos.
- Nic pani się nie stało? - pytał ktoś obok. Otworzyłam oczy i zobaczyłam dwóch mężczyzn stojących przy moim samochodzie.
- Nie, mnie nic nie jest - próbowałam rzeczowo odpowiadać. - Ale samochód... ja się boję ruszyć....proszę mi pomóc - niemal błagałam.
- Niech pani siedzi spokojnie - pocieszał mnie głos. - Zaraz coś zaradzimy.
Po chwili obok samochodu pojawiło się jeszcze paru mężczyzn, a przed moje auto zajechał  samochód i jeden z mężczyzn ostrożnie podczepił linę holowniczą.
- Niech pani da luz - usłyszałam. - Skręcić kierownicą w lewo - następna komenda.
Wykonywałam polecenia jak automat, a panowie trzymali z tyłu moje auto i gdy poczułam szarpnięcie, powoli wypychali je na drogę.
- A to skurwiel - powiedział jeden z nich. - Byłby panią staranował bo nie było szansy, żeby się zmieścił. Ale ma pani refleks - dodał. - Jestem pełen uznania.
Nie wiem czy im podziękowałam, bo najzwyczajniej puściły mi nerwy i rozbeczałam się. Dostałam jakiejś drżączki i spazmatycznego płaczu.
Panowie poradzili, żebym zjechała na parking tuż za laskiem i chwilę odpoczęła. Potem wsiedli do swojego samochodu i odjechali.
Pomału ruszyłam i tak jak radzili zjechałam na parking. Posiedziałam na świeżym powietrzu,  wypiłam kawę w przydrożnej kafejce i z duszą na ramieniu wsiadłam do auta. Nie było co się zastanawiać tylko trzeba ruszać w drogę. Przede mną jeszcze ponad dwieście kilometrów, a za chwilę zacznie się ściemniać.  Jadąc już nie myślałam o Kubie tylko patrzyłam na drogę, żeby znowu nie narazić się na jakąś groźną  niespodziankę.
Po drodze zrobiłam sobie jeszcze dwa postoje i około północy dotarłam do domu. To była najgorsza z moich podróży samochodem. Nigdy wcześniej nie miałam takiej chwili grozy. Owszem, parę razy były trudne sytuacje na drodze ale to co mnie spotkało było koszmarne. Dopiero w domu, gdy już siedziałam w fotelu mogłam na spokojnie analizować to zdarzenie. Wiedziałam, że mojej winy nie było ani na jotę. Sama nie wiem jakim cudem dodałam gazu i wykonałam ten szczęśliwy skręt w prawo. jedno wiedziałam na pewno, że gdybym w tamtej chwili nie "wymyśliła" tego katalizatora, to nie spojrzałabym uśmiechając się w lusterko. I byłoby już po mnie. Brrr....otrząsnęłam się na samą myśl. Jednym słowem miałam szczęście. Przypomniał mi się ten dziwny sen. To jednak musiał być jakiś zwiastun moich przeżyć z ostatniego dnia. Ta brudna woda, wdrapywanie się na górę i przepaść, wszystko zaczynało układać się w całość. Może warto coś na ten temat poczytać, pomyślałam. Ale z drugiej strony, nawet gdybym wiedziała, że to coś oznacza, to i tak nic nie mogłam zaradzić. To co się stało nie było zależne od snu. Kuba zrobił to co zrobił. Ja musiałam wyjechać, bo mama w szpitalu i byłam jej potrzebna. Gdyby nie mama to pewnie nadal byłabym u Kuby i pewnie teraz prowadzilibyśmy jakąś rozmowę albo i nie, zastanawiałam się, albo.....bylibyśmy razem wtuleni ?.
- To teraz i tak nie ma znaczenia - westchnęłam i skuliłam się na łóżku. Na moim łóżeczku, wygodnym, czyściutkim i takim ulubionym.  Nawet nie zgasiłam światła. Nie chciałam. Czyżbym nagle zaczęła bać się ciemności? 
Może, pomyślałam zasypiając, może nic złego mi się nie przyśni przy zapalonym świetle.
I chyba się nie przyśniło, bo obudziłam się wypoczęta i bez koszmarów w głowie. Nawet wczorajsze wydarzenie na drodze zdało mi się tylko złym snem, który już minął. Nie ma to jak dobry, głęboki, odprężający sen.
Raniutko, zlustrowałam swoje mieszkanie, szczególnie kwiaty, bo nie byłam pewna czy przez ten tydzień nie zabrakło im wody. Wszystko było w najlepszym porządku, bo skorzystałam z metody odwróconej butelki w doniczkach na czas nieobecności. Dobry wynalazek. Doniczki poustawiałam na stole, a trochę wyżej zawiesiłam dużą plastikową butelkę pełną wody, którą zatkałam prawdziwym korkiem wcześniej przekłutym w kilku miejscach i przeciągnęłam przez te maleńkie otworki grube bawełniane nitki. Każdą nitkę wetknęłam w ziemię w doniczce. Woda pomalutku wsączała się do doniczek i kwiaty miały co pić. Po raz pierwszy zrobiłam taki eksperyment i powiódł się.
Kiedy kończyłam śniadanie, usłyszałam dzwonek u drzwi. To sąsiad zawitał, widząc rano mój samochód na podwórku. Przyszedł oznajmić, że skończyła się karma dla moich kotów. Podziękowałam za opiekę nad kociakami, bo już jestem, więc na razie sama się  będę nimi zajmować. Nie wiem, czy tak bardzo spodobało mu się karmienie moich kotów, czy miał ochotę na pogawędkę, bo nie bardzo chciał odejść ale gdy mu wytłumaczyłam, że spieszę się do mamy do szpitala, zamknął drzwi z niezbyt uszczęśliwioną miną.
Ubierając się, zastanawiam się czy zadzwonić do Kuby. Walczyły we mnie dwie istoty. Jedna na samą myśl o Kubie dostawała herc klekotu, a  druga kpiła z niej i groziła palcem.  Ta pierwsza w pewnej chwili podbiegła do telefonu i już zaczęła wybierać numer, a ta druga energicznie klapnęła słuchawkę na widełki i zaśmiała się ironicznie.
- Idiotko - syknęła. - Poczekaj. Teraz jego ruch.
Ta pierwsza zwiesiła głowę, westchnęła i dała za wygraną. Ta druga była silniejsza, bo miała mocne argumenty na nie. Pierwsza miała tylko tęsknotę i nadzieję, a to za mało w zderzeniu z twardą rzeczywistością.
Mimo to pierwsza znów zaczęła się roztkliwiać,
- A jak jemu się coś złego stało? - biadoliła. - Dzisiaj miał zgłosić się do szpitala, pewnie zapomniał....Przecież mu obiecałam, że będę przy nim w szpitalu, że...
- Wie co ma robić. To jego zdrowie i jego sprawa - strofowała druga. - Zajmij się tym co dla ciebie najważniejsze.  Matka czeka na ciebie. Do samochodu i w drogę - ponaglała.
Pierwsza potulnie skuliła ramiona i popychana prze drugą wsiadła do samochodu.
- Ruszaj! - usłyszała rozkaz i bez słowa sprzeciwu włączyła silnik.
Po chwili byłam już tylko ja, sama. Przede mną droga do szpitala a potem...to się okaże. Może nic, a może szukanie miejsca dla mamy w klinice.
Jechałam z nadzieją, że nie będzie to najgorsze, że krwiak się wchłonął i  gdy zajadę, zastanę mamę w dobrej formie.
Zanim weszłam do mamy, poszłam do dyżurki lekarskiej i to co usłyszałam nie ucieszyło mnie.
- Pani mama ma zniszczoną siatkówkę i zupełnie zanieczyszczone ciało szkliste przez skrzepy krwi - słowa lekarki zabrzmiały jak wyrok. - Może coś da się poprawić przez witrectomię, czyli wymianę ciała szklistego na silikon ale my tego jeszcze nie robimy.
- To znaczy? - spytałam chociaż już wiedziałam co dalej.
- Trzeba szukać miejsca u Gierkowej - padła odpowiedź. - Albo w innej klinice.
- A szpital nie może przewieźć pacjentki? - próbowałam się targować. - Przecież to normalne, jeśli zabieg jest konieczny, a wy tego nie robicie to kierujecie tam gdzie robią. Tak chyba powinno być, nie?
- Może i tak ale tak nie jest - lekarka zbyła mnie. - Nic na to nie poradzę. Może pani mamę zabrać do domu albo szukać miejsca w klinice. Szanse są niewielkie ale zawsze trzeba próbować.
Wzruszyła ramionami i poszła sobie, a ja zostałam z wielką niewiadomą i z wizją szukania ostatniej deski ratunku.
Mama kiedy usłyszała mój głos, wybuchnęła niepohamowanym płaczem.
Tuliłam ją i pocieszałam jak tylko mogłam. Pielęgniarka, która była świadkiem od razu dała mamie zastrzyk uspokajający, bo każdy stres groził następnym wylewem do gałki ocznej i pogorszeniem stanu oka.
Po paru minutach mama zasnęła.
- Niech pani nie traci czasu tylko jedzie do kliniki i załatwi miejsce jak najszybciej - usłyszałam głos tej samej lekarki. - Mama będzie spać parę godzin.  Proszę iść ze mną, dam pani dokumenty leczenia.
Poszłam, wzięłam i prosto pojechałam.
Po drodze klęłam jak szewc na nasze lecznictwo, na metody pracy i leczenia, na spychologię, na wszystko co mi przyszło na myśl.
Dobrze, że już tam byłam z mamą i nie było problemu z rejestracją. Jednak prywatna wizyta wcześniej się opłaciła. Miejsce znalazło się bez problemu. Warunek, wynik negatywny  wymazu z oka i gardła, bo do zabiegu pacjent nie może mieć żadnych infekcji.  Pomyślałam, że chyba w szpitalu to zrobili. Kiedy wróciłam do szpitala, okazało się, że takiego badania nie zrobili bo nie mają tego w procedurach. Cholerne procedury. Jeszcze nie jesteśmy w Unii, a już zasłaniają sie procedurami.
- Co mam robić, w tej sytuacji? - spytałam lekarkę dyżurną.
- Wypis mamy jest gotowy, więc proszę zabrać mamę do domu, a ja dam skierowanie na badania, w rejonie - beznamiętnie wydukała pani doktor. - Tylko to nie będzie tak szybko, bo hodowla z wymazu musi potrwać,  przynajmniej siedemdziesiąt dwie godziny, żeby była wiarygodna. 
- Pani doktor - podniosłam głos. - Ja mam miejsce od jutra. Jeśli nas tam nie będzie to następny termin dopiero za dwa tygodnie. Pani wie co to znaczy  dla matki - już niemal krzyczałam.
- Wiem ale nic nie poradzę, pani wybaczy - odwróciła się do wyjścia. - Proszę przyjść po kartę informacyjną i skierowanie - dodała już w drzwiach.
Zabrałam te cholerne kwitki i poszłam do mamy. Spakowałam ją i pojechałyśmy do domu.  Po drodze wstąpiłam do prywatnego laboratorium analitycznego. I chyba miałam szczęście, bo miła pani powiedziała, że jeśli po dwunastu godzinach nie będzie żadnego wzrostu na badanej próbce, to można uznać wynik za negatywny.
Wymazała co trzeba, zapłaciłam i spokojnie pojechałyśmy do domu.
Z domu zadzwoniłam do kliniki, na szczęście jeszcze zastałam panią sekretarkę Krysię, która "powinna" mnie pamiętać i ustaliłam, że przywiozę mamę w porze obiadowej. Nie było problemu. Odetchnęłam.
Mam uczepiła się jak tonący brzytwy nadziei na zabieg w klinice i już spokojnie czekała w domu na wynik z wymazu. Wieczorem musiałam opowiedzieć jej jak było w Lublinie u Kuby. Oczywiście mówiłam, że wszystko było dobrze, pięknie i miło, że ma piękne mieszkanie i jest cudowny. Nie mogłam jej powiedzieć prawdy bo i po co? I tak by z tego niewiele zrozumiała. Nie zrozumiałaby czemu ja chcę z nim być. Mama miała bardzo konserwatywne zasady i poglądy. Według niej mężczyzna to ma być ktoś. Mądry, honorowy, z zasadami i we wszystkim  odpowiedzialny, taki jaki był ojciec i jaki jest mój brat i syn. Inni nie mieli miejsca w jej świadomości.  Gdybym jej opowiedziała całą prawdę o Kubie to ręczę, że nie dałaby mi spokoju dotąd, aż nie nie usłyszałaby ode mnie; mamo zerwałam z nim. Tak już bywało dawniej. Teraz nie mogłam jej na to pozwolić, nawet za cenę kłamstwa. Bo mimo, że miałam wiele zastrzeżeń do Kuby, to zależało mi na nim i chciałam z nim być. Mimo wszystko. Ja go wciąż kochałam i chyba wybaczyłam mu jego nietakt i brak ogłady. Bo cóż to w końcu znaczy, ta ogłada, nawet gdyby była prosto z Wersalu, a nie byłoby uczucia... to....to nie byłoby niczego.  Im dłużej i dalej byłam od niego, tym bardziej tęskniłam i czekałam. Przymykałam oczy i widziałam jego spojrzenie, czułam jego ramiona obejmujące mnie, jego usta, jego oddech... Cholera! Ja go naprawdę kocham, zreflektowałam się, stojąc w nocy, na tarasie i patrząc na krzak różany przed domem. Podobno, na wsi na jego podwórku rosną krzewy pachnących róż, takich, z których robi się konfitury do pączków i obiecał mi poprzedniego dnia, zanim wyjechałam, jeszcze przed tymi pechowymi zaręczynami, że pojedziemy na drugi dzień po róże, żeby w domu było kwieciście i pachnąco, tak jak lubię.
 - Kuba, chcę ciebie i naręcze róż, nawet z kolcami - szepnęłam w nocną ciszę. - Zrób coś, żebym ci wybaczyła i znów było między nami  tak jak dawniej.  Kochany....
 
 
Około południa pojechałam po wynik. Był dobry, więc prosto udałam się do domu, spakowałam mamę i ile fabryka dała, gnałam do kliniki. 
Udało się. Mama przyjęta, położona do łóżka, pełna nadziei na pozytywny skutek zabiegu. Ja miałam mniej optymizmu ale udawałam, że wszystko będzie dobrze. Nie mogłam inaczej. Posiedziałam z mamą do wieczora i kiedy już była po kolacji, a mama wyciszona, dopieszczona przez mnie , pojechałam do domu.
Nie wiem czemu ale gnałam jak szalona, chociaż nie miałam do czego się spieszyć. Planowałam wstąpić do Tesco, zrobić zakupy ale nie wiem czemu zrezygnowałam. Kupiłam tylko na stacji benzynowej zapas papierosów i dwa piwa, i pojechałam prosto do domu. Postanowiłam, że już nie będę się powstrzymywać i zadzwonię do Kuby. Musiałam usłyszeć jego głos. Ten głos, który chciałam słyszeć na powitanie i na dobranoc, ciepły, czuły, głęboki,  niemal aksamitny. Niech sobie myśli co chce. Powiem mu jak bardzo mi go brakuje, jak bardzo go kocham....Z każdą minutą zbliżania się do domu moje postanowienie dojrzewało, a jednocześnie ogarniało mnie jakieś niespotykane podniecenie.  Jakby miało spotkać mnie coś wspaniałego, nieoczekiwanego
i upragnionego.
Wprowadziłam samochód do garażu. Przywitałam moje koty, które zaczęły łasić się do nóg i znacząco pomiaukiwać. Chyba zgłodniały, pomyślałam otwierając drzwi.
- Zaraz dostaniecie  coś do jedzenia moje pieszczochy - tłumaczyłam im, jednocześnie odganiając od wejścia do domu. - Cierpliwości, ja też jestem głodna...wszystko po kolei, nie wy jesteście tu najważniejsze...
- A czy ja dostanę coś do jedzenia? -  usłyszałam zza rogu werandy.
Zamarłam. Odwróciłam się powoli, nie wierząc własnym uszom.
Spojrzałam. Oczom musiałam uwierzyć i mojemu sercu. To dlatego czułam takie podniecenie zbliżając się do domu.
- Kuba, to ty ?!- krzyknęłam i zatonęłam w jego rozwartych ramionach.
- Grażynko... - szeptał, tuląc mnie. - Wybaczysz  mi moją głupotę? 
- Kuba - odpowiadałam szeptem. - Nic już nie mów kochany, nic nie mów tylko....

c...d....